<< Pozostali wstali od stołu i chwycili za swoje amulety.
- Siadać!!! - wrzasnęłam.
Hajime cofnął się, potknął i upadł na podłogę. Inni usiedli posłusznie niczym wytresowanie zwierzaczki w cyrku. Jedynie spadający nóż miał czelność wydać z siebie metalowy ton. Podeszłam do "pana Lewitacji" i chwyciłam go za kołnierz.
- Jak ogromnym idiotą jesteś?! Pokazałeś już wszystko? Czy może masz jeszcze trochę tych psychodelii w strzępkach tego, co kiedyś było twoim mózgiem? - syczałam.
Hajime patrzył się na mnie co raz spokojniejszym wzrokiem.
Dotknął mojej ręki, w geście mówiącym: " puść ". Jego dłonie pierwszy raz były zimne. Drżały. On sam uśmiechał się gorzko:
- Ty już też mnie nienawidzisz, prawda?
- Tak, gratulacje, właśnie osiągnąłeś swój cel.
- Jestem aż tak przewidywalny? - Hajime podniósł swój nóż i rzucił we mnie. Zrobiłam unik.
- Masz oko, ale brak ci sprytu. A teraz, powiedz mi, czyja to krew?
- Zbiegłego dowódcy Czarnych Żyć. Zwyczajnie się na nim zemściłem. I tyle.
Jakoś po tych słowach, równocześnie wybuchnęliśmy śmiechem. >>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz