<< Obudziłam się w dość ciemnym pomieszczeniu. W ramię miałam wbitych kilka szklanych odłamków. Na stoliku, który stał obok łóżka, leżał pęknięty rutyl. Oświetliły go, przedzierające się przez brudne szyby, promienie słoneczne.
Próbowałam wstać, ale ledwo mogłam się poruszać. Upadłam na drewnianą podłogę, która zaskrzypiała głośno. Zaczęłam zastanawiać się gdzie jestem. Nie mogłam użyć mocy, aby się tego dowiedzieć. Spojrzałam na minerał. Pamiętałam tylko plamy krwi Samotnego na moich dłoniach i krzyk Hajime. Jeden problem z głowy.
- Deve, teraz ty - mówiłam do siebie. - Jaka jest twoja tajemnica? Dlaczego obwiniał cię wtedy? Siostrzyczko, to nie on cię zabił, co? Widział jedynie twą śmierć.
Poczułam czyjeś ręce na barkach.
- Hajime, puść...
- Tak się cieszę, że żyjesz. >>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz